PROJECT 'CONSERVEREN'

23/9/2014

CONSERVEREN © YVETTE VAN KESSEL

// Ervoor zorgen dat iets in goede conditie blijft // Bewerken zodat je het kunt bewaren // In stand houden // Bijna iedereen heeft lade of doos met foto's, papiertjes, objecten of andere overblijfselen van dierbare momenten en gebeurtenissen. Deze herinneringen vormen altijd mooi materiaal om mee te werken. Alle mogelijke aanwijzingen zoals teksten, data en aantekeningen vormen een belangrijke basis. Aan de hand van diverse technieken en opdrachten gaan we meegebrachte herinneringen conserveren en verheffen tot (schijnbare) kunst. Het eindresultaat kan bestaan uit een collage, assemblage, fotoserie, installatie of uit mixed media. Verschillende stromingen zoals popart, kubisme en dadaïsme zullen aan de orde komen. (N.v.d.Kroonenberg)

CONSERVEREN 'STOP EEN GROOT GEVOEL IN EEN KLEIN DOOSJE'

EEN BLOK HOUT ALS KADER VOOR MAXIMAAL TWEE MEEGEBRACHTE DIERBARE VOORWERPEN

EEN GEKOZEN MEEGEBRACHT OBJECT MET EEN EMOTIONELE LADING, VERWERKT NAAR AANLEIDING VAN VIER VERSCHILLENDE KUNSTSTROMINGEN.

'Langelijs', mijn tut-popje die ik als kind overal mee naar toe sleepte, werd op mijn 18e verjaardagsfeest door mijn vader aan mij gepresenteerd op een geheel vernieuwde wijze...

Daar waar ik voorheen kon snuffelen, kroelen, gaten herstellen, texturen en structuren kon onderzoeken en meer, was die pret nu in 1 klap voorbij...

In zijn ogen had ik namelijk de leeftijd bereikt voor het afsluiten van mijn jeugd. En het gevolg van deze gedachte kwam tot uiting op mijn verjaardag, die hij georganiseerd had met mijn familie en vrienden en ging gepaard met een heuse 'begrafenis' van mijn Langelijs....

Mijn dierbare Langelijs, die hij in een luchtdichte glazen kist had laten plaatsen, lag onder een witte doek op de piano. Maar deze werd pas onthuld na zijn speech over de 'begrafenis van mijn jeugd' en mijn nieuwe levensfase die aangebroken was: het 'volwassen worden'. Dit alles onder de begeleiding van het Requiem van Mozart ten overstaan van mijn vrienden, kennissen en familie.

Daar stond ik dan, midden in de huiskamer... Na het wegslikken van de enorme brok in mijn keel en het wegduwen van de opkomende tranen 'moest' er gefeest worden. Dit terwijl ik aan het bedenken was hoe snel dat glazen kistje uit het raam van 12 hoog zou kunnen smijten...

Uiteindelijk heb ik dit nooit gedaan en heb ik de 'liefde, zorg en aandacht' die mijn vader gestoken had op dat moment in ons leven belangrijker maken dan mijn verdriet om het niet meer kunnen inademen van de geurtjes van Langelijs en meer.... (Y.v.Kessel)